Polubiłam jesień:)

Nigdy nie lubiłam jesieni. I nagle, obrażona na koniec lata, zauważyłam niezwykłą harmonię i współgranie tych złotych liści, siwego dymu i swojej wewnętrznej nostalgii. Człowiek po prostu dojrzewa. Lubię ten smutek. Smutek jesieni, który mimo wszystko odznacza się lekkim uniesieniem kącików ust, podczas spaceru między drzewami. Odkąd jesień, znacznie bardziej doceniam ciepły kąt, kubek gorącej herbaty a i inspiracji jakoś tak przybyło. Tak więc zaprosiłam tą Jesień do domu. A Ona co? Tak się rozpanoszyła że wlazła mi nawet ...na talerz! Z resztą sami zobaczcie:)